Postmoderna literaturo estas literaturo karakterizita per forta dependeco sur teknikoj kiel fragmentiĝo, paradokso, kaj kritikindaj rakontantoj, kaj ofte estas (kvankam ne ekskluzive) difinita kiel stilo aŭ tendenco kiuj emerĝis en la mondo de post la Dua Mondmilito. Postmodernaj verkoj estas viditaj kiel reago kontraŭ klerismo kaj modernistaj aliroj al literaturo. Postmodernaj verkoj estas viditaj kiel reago kontraŭ klerismo pensado kaj modernist aliroj al literaturo.
Postmoderna literaturo, kiel postmodernismo kiel tutaĵo, tendencas rezisti difinon aŭ klasifikon kiel "movado". Efektive, la konverĝo de postmoderna literaturo kun diversaj reĝimoj de kritika teorio, precipe per legant-responda kaj dekonstruadisma alproksimiĝoj, kaj la subfosadoj de la implica kontrakto inter verkisto, teksto kaj leganto de kiuj verkoj ofte estas karakterizitaj, kaj kondukis al antaŭ-modernaj fikcioj kiaj ekzemple tiu de la verko de Cervantes Donkiĥoto (1605, 1615) kaj la dekokjarcenta satiro de la verko de Laurence Sterne nome Tristram Shandy estantaj retrospektive konsideritaj ene de la sama tajdo.[1][2]
Dum ekzistas malmulte da interkonsento pri la precizaj karakteroj, amplekso, kaj graveco de postmoderna literaturo, kiel estas ofte la kazo ĉe artaj movadoj, postmoderna literaturo estas ofte difinita rilate al antaŭulo. Ekzemple, postmoderna literatura verko emas ne fini per la bonorde ligita fino kiel okazas ofte ĉe modernisma literaturo (Woolf, Joyce, Faulkner), sed ofte eĉ oni parodias ĝin. Postmodernaj verkistoj emas festi ŝancon pri la metio, kaj plue utiligas metafikcion por subfosi la aŭtoritaton de la verkisto. Alia karaktero de postmoderna literaturo estas la demandado de distingoj inter alta kaj malalta kulturoj helpe de pastiĉo, la kombinaĵo de subjektoj kaj ĝenroj ne antaŭe rigarditaj kiel taŭgaj por literaturo.